De dagelijkse sleur en de grote leugen waar we met z'n allen in leven

Het gros van de mensen leeft niet. Ze overleven.

Ze doen wat ze moeten doen, houden zich staande,

en ondertussen raken ze zichzelf compleet kwijt.

Ze zeggen dat het 'wel oké' gaat, maar

vanbinnen is het leeg. Dood.

En ik weet dat jij dat ook voel. Al ben je er nog

zo goed in om het te verstoppen.

De meeste mensen die ik zie, die ik begeleid, die

ik observeer in het leven... zijn niet gelukkig.

Niet echt.

Ze zijn vermoeid, gestrest, verdrietig, boos,

afgestompt of vol overtuigingen die ze ergens

zijn gaan geloven.

En het patroon is bijna altijd hetzelfde:

De ander is het probleem.

Of ze trekken het slachtofferpak aan en hopen

dat iemand hen komt redden.

Of ze spelen de sterke dader en denken dat ze

alles onder controle hebben, zolang ze maar

genoeg grip houden.

Twee kanten van dezelfde kutmedaille.

En ondertussen blijf je maar hopen dat het gras

groener is aan de overkant.

Dat een andere baan, andere partner, ander huis

of andere levensstijl je wél gelukkig gaat maken.

Spoiler: dat gaat niet gebeuren.

Want je neemt jezelf mee. Overal.

Je overtuigingen. Je pijn. Je angsten. Je

triggers. Je trauma's.

En als je die shit nu niet aankijkt, dan blijft het zich herhalen.

Steeds weer. In een andere vorm.

Een andere partner, ander gezicht, zelfde ruzie.

Andere baan, zelfde beklemming.

Andere omgeving, zelfde leegte.

En dat is precies waarom ik doe wat ik doe

Mijn methode is geen quick fix.

Geen oppervlakkige coaching of lekker

zweefteven-ademcirkeltje waarna je denkt: ''zo,

ik voel me weer even licht.''

Want ja-dat werkt. Laten we daar eerlijk over

zijn.

Je voelt je opgelucht, je huilt wat, je ademhaalt

de pijn eruit, je krijgt inzichten.

Maar als je daarna niet aan de bak gaat met je

patronen, je overtuigingen, je eigen fucking

aandeel-

dan is het effect tijdelijk.

Dan plak je een pleister op een etterende wond.

En ik werk niet met pleisters. Ik ga de wond

in.

We gaan je systeem in.

Laag voor laag.

Je onderbewuste patronen, je energetische

blokkades, je saboterende delen-alles wat jij je

hele leven al meesleept komt op tafel.

We gaan naar de kern.

Niet om je te breken, maar om je eindelijk vrij te

maken.

Want zolang jij niet naar binnen durft te kijken,

blijf je vechten met de buitenwereld.

Blijf je hunkeren naar rust die je nooit vindt.

Blijf je hopen op verandering, terwijl je zelf

stilstaat.

En ja, dat kan betekenen dat het hele plaatje wat

je nu hebt omvalt.

Dat je relatie, je werk, je vriendschappen, je

leven zoals je het hebt opgebouwd.. niet klopt.

Dat doet zeer.

Maar daarna.. komt ruimte. Adem. Rust.

Waarheid.

Pas dan kun je opnieuw beginnen.

Niet vanuit 'wat hoort', maar vanuit wie jij

werkelijk bent.

Dat is wat ik mensen laat ervaren.

Dat je mag loslaten wie je dacht te moeten zijn.

Dat je je eigen waarheid weer mag voelen.

Dat je ziel niet meer hoeft te schreeuwen.

Maar weet wel:

Als je het nu niet doet, dan komt het terug.

Op een moment dat je het niet aankan.

Harder, heftiger, en genadelozer.

Tot je het wel aankijkt.

Dus ja, blijf je? Ga je? Kies je voor verandering?

Het maakt niet uit wat je doet-zolang je het

maar bewust doet.

Zolang je maar stopt met jezelf in de maling

nemen.

Want wat je nu niet oplost in dit stadion van je

leven,

Komt gewoon terug in het volgende hoofdstuk.

Zelfde wedstrijd. Andere tegenstander.

Maar de les blijft precies hetzelfde.