De reis van de ziel – Deel 1: De natuurlijke overgang

Waarom ik deze reeks schrijf

De dood en wat er daarna gebeurt, is iets waar we allemaal vroeg of laat mee te maken krijgen. Toch wordt er maar weinig écht over gesproken. Veel mensen voelen of ervaren wel dingen rondom het overlijden van een dierbare, maar hebben geen taal om het te duiden. En daardoor schuiven ze het vaak weg als toeval, verbeelding of “zweverig”.

In mijn werk kom ik dit regelmatig tegen. Ik begeleid mensen in hun processen hier op aarde, maar soms merk ik dat er méér speelt: een ziel die na het overlijden niet volledig is overgestoken.

Tot nu toe hield ik dit stuk van mijn werk vooral op de achtergrond. Maar ik voel dat het belangrijk is om hier openheid over te geven, omdat het veel herkenning en rust kan brengen.

Daarom maak ik deze reeks. In losse blogs vertel ik over de reis van de ziel na overlijden. Iedere keer belicht ik een ander stukje: een natuurlijke overgang, zelfdoding, een plotseling ongeluk, en ook de signalen waaraan je merkt dat een ziel nog niet verder kan.

Vandaag begin ik met de natuurlijke overgang.

De mythe van de automatische overgang

Veel mensen geloven dat een ziel na overlijden automatisch naar het Licht gaat. Alsof de overgang altijd zacht en liefdevol verloopt. Soms ís dat ook zo. Maar in mijn ervaring is dat eerder uitzondering dan regel.

Heel vaak blijft een ziel nog even hangen. Omdat er bindingen zijn, emoties die nog vastzitten, of omdat nabestaanden (onbewust) vasthouden. En dat voel je – niet alleen als ziel, maar ook als nabestaande.

Waarom een ziel niet direct loslaat

Een ziel kan na een natuurlijke dood om verschillende redenen vast blijven zitten in de aardse lagen:

• Onverwerkte emoties: verdriet, boosheid, angst of schuldgevoel.

• Hechting aan geliefden: de band met partner, kinderen of familie kan zó sterk zijn dat loslaten moeilijk voelt.

• Niet-afgemaakte zaken: beloftes of verantwoordelijkheden die nog openstaan.

• Eigen innerlijke strijd: iemand sterft lichamelijk, maar geestelijk is er nog geen vrede.

  
  

De rol van nabestaanden

Ook de mensen die achterblijven hebben hierin een rol. Vaak houden families hun dierbare (onbewust) vast. Dat kan uit liefde zijn, maar ook uit boosheid of onmacht.

Dat vasthouden herken je aan:

• verdriet dat maar niet zakt,

• het gevoel: “ik kán niet zonder jou”,

• boosheid of onbegrip over het sterven,

• een rouwproces dat vast blijft staan.

De ziel voelt dat en blijft vaak dichtbij, uit zorg of uit liefde, waardoor er een soort tussenfase ontstaat.

Onverwerkte stukken meenemen

Soms neemt een ziel letterlijk zijn eigen pijn mee “het graf in”. Trauma’s, overtuigingen of schuldgevoelens die tijdens het leven niet geheeld zijn, kunnen een last vormen.

En omdat een ziel energie ís, en energie altijd energie blijft, wordt die zwaarte ook voelbaar voor de nabestaanden. Je merkt dat bijvoorbeeld doordat je zelf uit je flow raakt, emoties voelt die niet van jou lijken te zijn, of doordat er onverklaarbare tegenslagen op je pad komen die er eerder nooit waren.

Wat is er nodig voor afronding?

Voor een ziel om tóch over te gaan, is afronding nodig. Dat kan op verschillende manieren:

• Erkenning: de ziel wil gezien worden in wat er nog vastzit. Alleen al erkennen kan beweging brengen.

• Loslaten van nabestaanden: woorden als “het is goed, ga maar” openen vaak de weg. Een kaars branden of een ritueel doen kan hierbij helpen.

• Heling van onverwerkte stukken: de ziel mag begeleid worden om oude pijn los te laten.

• Herinneren van het Licht: een ziel die verdwaald is in emoties ziet vaak niet dat er altijd hulp aanwezig is.

  
  

Mijn rol hierin

In sessies kom ik regelmatig zielen tegen die niet volledig zijn overgestoken. Mijn rol is dan niet om ze “over te halen”, maar om ze te zien en erkennen.

Dat lijkt eenvoudig, maar juist dát maakt het verschil. Een ziel die vastzit in pijn of gehechtheid voelt zich vaak niet gehoord. Door bewust contact te maken, kan ik de weg naar rust en Licht weer zichtbaar maken.

Ik duw nooit een ziel over – dat is niet mijn taak. Maar ik mag wel een wegwijzer zijn, laten voelen dat er altijd begeleiding aanwezig is. En wanneer een ziel alsnog overgaat, komt er ruimte en rust. Voor de ziel, én voor de nabestaanden.

Signalen: wél of niet overgegaan?

Het verschil tussen een ziel die over is en een ziel die blijft hangen, is duidelijk te voelen.

Wanneer een ziel wél over is

• Er daalt rust neer, in de ruimte of in jezelf.

• Het rouwproces komt in beweging.

• Je hebt dromen waarin de overledene vredig verschijnt.

• Er is zachtheid: herinneringen geven liefde in plaats van alleen pijn.

• Bijzondere ervaringen: een lichtflits, een warme aanwezigheid, een gevoel van thuiskomen.

  
  

Wanneer een ziel níet over is

• Onrustige, terugkerende dromen.

• Een drukkend of zwaar gevoel in huis.

• Lampen die knipperen of apparaten die storen – dit is vaak géén troostend teken, maar een schreeuw om hulp.

• Je voelt je moe, uit je flow, of emoties die niet van jou lijken te zijn.

• Onverklaarbare tegenslagen die zich opstapelen, terwijl dat vóór het overlijden niet zo was.

Vaak komt dit terecht bij degene die het meest gevoelig is of er het meest voor openstaat.

Waarom dit niet “anders kan”

Soms vragen mensen: kan een ziel dit niet gewoon op een andere manier oplossen?

Het eerlijke antwoord: nee. Een ziel kan jou niet opbellen om te zeggen: “Ik heb nog dingen te verwerken, wil je me helpen?” Dit is de enige manier waarop ze zich kenbaar kunnen maken: via signalen, dromen, energie.

En dat is precies waarom het zo zonde is dat hier zo weinig over bekend is. Omdat veel mensen het wegzetten als “zweverig”, missen ze de werkelijke boodschap: een ziel die roept om erkenning en hulp.

Samenvatting

Een natuurlijke dood betekent niet automatisch dat een ziel direct naar het Licht gaat. Vaak zijn er bindingen, emoties of onverwerkte stukken die dit proces vertragen. Ook nabestaanden kunnen de overgang bemoeilijken door vast te houden.

Voor afronding is erkenning nodig – van de ziel en van de mensen hier. En soms begeleiding, om de ziel te helpen herinneren dat er altijd Licht aanwezig is.

Mijn rol is om die erkenning en begeleiding te bieden. Zodat er rust kan komen, aan beide kanten.

Dit was deel 1 van mijn reeks De Reis van de Ziel. In de volgende blogs vertel ik meer over andere manieren van overlijden: zelfdoding, plotselinge ongelukken en hoe je signalen herkent dat een ziel nog niet is overgestoken.