De hele maatschappij is verneukt

Laten we maar gewoon meteen eerlijk zijn:

de hele maatschappij is verneukt.

En ik zeg het expres zo hard. Want zo voelt het.

We hebben geen respect meer voor elkaar. We laten elkaar niet meer in elkaars waarde. We kijken niet meer naar elkaar als mens, maar als object, als bezit, als middel. We gebruiken elkaar. We kleineren elkaar. We vertrappen elkaar.

En nee, dit gaat niet alleen om vrouwen. Dit gaat niet alleen om mannen. Dit gaat om iedereen. Dit gaat om ons allemaal.

Want kijk om je heen. Vrouwen die elke dag onveilig zijn – thuis, op straat, in hun relatie. Mannen die net zo goed kapotgemaakt worden – door mishandeling, door kleinering, door de druk dat ze nooit mogen falen of kwetsbaar zijn. Kinderen die opgroeien in huizen waar liefde vervangen is door strijd, en respect vervangen is door angst.

Dit is geen incident. Dit is geen uitzondering. Dit is ons systeem. En dat systeem is ziek.

We leven in een wereld die gebouwd is op macht, strijd en hebzucht. Een wereld waar harmonie een zwakte is. Waar empathie wordt uitgelachen. Waar kwetsbaarheid gevaarlijk is.

En we doen allemaal alsof dit normaal is. Alsof dit “het leven” is.

Maar het is niet normaal. Het is fucked up.

Mensen doen vaak alsof dit iets van nu is. Alsof het “toevallig” gebeurt dat vrouwen vandaag onveilig zijn. Alsof Lisa’s dood een incident is, een vreselijke uitzondering.

Maar laten we eerlijk zijn: dit gaat al eeuwen zo. Generatie na generatie. Eeuw na eeuw. Dit zit in onze geschiedenis ingebakken.

Vrouwen zijn altijd de zwijgers gemaakt. De onderdrukten. De voetvegen.

De bezitstukken.

Vroeger werden vrouwen kaalgeschoren omdat ze hun mond durfden open te trekken. Vroeger werden vrouwen verbrand op de brandstapel omdat ze “heksen” waren – vaak omdat ze simpelweg te wijs waren, te krachtig, te onafhankelijk.

Vroeger werd het lichaam van de vrouw gezien als bezit van de man. Als de man zin had, dan gebeurde het. Punt. “Nee” bestond niet.

En laten we niet doen alsof dat allemaal verleden tijd is. Want de ketenen van vroeger dragen we nog steeds. We hebben ze alleen gemoderniseerd.

Vandaag krijgen vrouwen misschien geen schandstraf op de markt meer, maar ze krijgen wel een online lynchpartij als ze hun mening geven.

Vandaag worden vrouwen misschien niet meer op de brandstapel gegooid, maar ze worden nog steeds verbrand door woorden, door systematisch seksisme, door geweld dat nooit serieus genoeg genomen wordt.

Vandaag is “nee” officieel een zin, maar hoeveel vrouwen moeten die “nee” nog steeds schreeuwen zonder gehoord te worden?

En mannen?

Mannen hebben een ander soort ketenen gekregen. Hun pijn mocht niet bestaan. Hun kwetsbaarheid werd verboden. Ze moesten sterk zijn, hard, stoer. Huilen mocht niet. Angst mocht niet. Emotie mocht niet.

Zo bouwden we een wereld op waarin vrouwen klein moesten blijven en mannen hard moesten blijven. Een wereld waarin harmonie nooit een kans kreeg.

En kijk waar dat ons gebracht heeft.

De erfenis van ongelijkheid

We denken vaak dat we vrij zijn.

Dat we “gelijkwaardig” zijn.

Maar laten we niet liegen: we dragen nog steeds de erfenis van eeuwenlange ongelijkheid met ons mee.

Alles wat er vroeger gebeurde, werkt vandaag nog steeds door. Het zit in hoe we kinderen opvoeden. In hoe scholen werken. In hoe de maatschappij draait.

Generatie na generatie is dezelfde boodschap doorgegeven:

• De man is sterk, hij bepaalt, hij heeft de macht.

• De vrouw moet dienen, moet zwijgen, moet zorgen.

En elke generatie heeft dat weer opnieuw doorgegeven.

Een jongen groeit op en ziet zijn vader zijn moeder kleineren – en denkt: dit is normaal.

Een meisje groeit op en ziet haar moeder zichzelf wegcijferen – en denkt: dit is hoe het hoort.

Een kind groeit op in een school waar cijfers belangrijker zijn dan empathie – en leert: respect is niet essentieel, presteren wel.

En zo herhalen we dezelfde patronen.

Niet omdat we dat bewust willen, maar omdat we nooit iets anders geleerd hebben.

Dit is de erfenis die we dragen:

• Vrouwen die zichzelf te klein maken.

• Mannen die zichzelf te hard maken.

• Kinderen die leren dat liefde en respect niet de basis zijn, maar een luxe.

En ondertussen gaat de wereld gewoon door. Alsof dit allemaal normaal is.

Maar laten we eerlijk zijn: dit is niet normaal. Dit is fucked up.

Lisa en de dagelijkse realiteit

Nu is er ophef. Omdat er een naam is. Lisa.

En ja, het is afschuwelijk. Lisa had moeten leven. Lisa had veilig moeten zijn. Lisa had nooit een slachtoffer mogen worden.

Maar laten we niet vergeten: Lisa is niet de enige. Lisa is één naam die we horen. Eén gezicht dat nu het nieuws haalt. Eén verhaal dat door de media gaat.

Maar er zijn zóveel anderen die we niet horen.

Zóveel vrouwen die dagelijks mishandeld worden.

Zóveel vrouwen die elke week hun leven verliezen door iemand die zei van hen te houden.

Zóveel mannen die in stilte kapotgaan, omdat niemand gelooft dat ook zij slachtoffer kunnen zijn.

Zóveel kinderen die elke dag getuige zijn van respectloosheid en geweld, en die leren dat dit “normaal” is.

Elke dag opnieuw. Niet één keer. Niet af en toe. Maar elke dag.

We praten nu over Lisa, maar vergeten dat dit systeem draait op duizenden LISA’s. Honderden SAAR’s. Tientallen KIM’s.

En ook onbekende mannen, ook kinderen die nooit in de krant komen.

Iedereen ziet dit gebeuren, maar we noemen het “incidenten”.

We doen alsof dit losse gevallen zijn.

Maar het zijn geen losse gevallen.

Dit is een patroon. Dit is een systeem. Dit is de dagelijkse realiteit.

En dat is misschien nog het meest ziekmakende van alles: dat we eraan gewend zijn geraakt.

Wat we kinderen leren

Kinderen kopiëren. Dat is wat ze doen. Ze kijken. Ze luisteren. En ze nemen over.

En dat is precies waar het fout gaat.

Want stel je voor:

Een zoon ziet hoe zijn vader tegen zijn moeder schreeuwt. Hij leert: zo praat je dus tegen een vrouw.

Een dochter ziet hoe haar moeder alles slikt en zichzelf wegcijfert. Ze leert: zo hoort het blijkbaar, dit is wat liefde is.Een kind ziet hoe er in huis respectloos met elkaar omgegaan wordt, en denkt: dit is normaal.

En dan groeien ze op.

En dan worden die kinderen volwassenen.

En wat doen ze? Precies hetzelfde.

De zoon wordt een man die denkt dat hij mag bepalen.

De dochter wordt een vrouw die denkt dat haar grens er niet toe doet. En zo draait de cirkel door, generatie na generatie.

En scholen?

Die doen er nog een schepje bovenop. Want daar leren kinderen dat hun waarde afhangt van cijfers. Van prestaties. Van hoe goed ze meedraaien in een systeem.

Maar leren ze daar wat respect is?

Wordt daar uitgelegd wat consent betekent?

Wordt daar uitgelegd dat een “nee” een complete zin is?

Nee.

Want dat staat niet in de rekenmethode. Dat staat niet in de CITO-toets.

En dus leren kinderen dat respect niet belangrijk is. Dat empathie een bijzaak is.

En dít is waarom we telkens opnieuw dezelfde fouten blijven maken.

Het probleem van vandaag

We zitten midden in een maatschappij die ziek is.

En het ergste is: we doen alsof het normaal is.

We hebben respect verloren. We hebben harmonie verloren.

We zien elkaar niet meer als mens, maar als object. Als middel.

Als iets waar je overheen kan lopen.

Kijk maar om je heen.

• Mensen praten niet meer mét elkaar, maar tégen elkaar.

• We luisteren niet meer, we schreeuwen alleen harder.

• We laten elkaar niet meer in elkaars waarde, maar meten de ander af aan onze eigen maatstaven.

  
  

En dit gaat niet alleen om mannen tegenover vrouwen. Het gaat ook om vrouwen tegenover mannen.

Het gaat om ouders tegenover kinderen .Kinderen tegenover elkaar. Het gaat om de hele fucking maatschappij.

Want laten we eerlijk zijn: respect is niet meer vanzelfsprekend.

Als iemand “nee” zegt, is dat blijkbaar onderhandelbaar.

Als iemand zwak is, wordt hij of zij gezien als minderwaardig.

Als iemand anders denkt of voelt, dan is dat blijkbaar een reden om diegene kapot te maken.

We leven in een wereld van strijd in plaats van harmonie. Van macht in plaats van gelijkwaardigheid. Van ego in plaats van empathie.

En zolang dát de basis blijft, zullen er elke dag Lisa’s zijn.

Elke dag mannen en vrouwen die gekleineerd, mishandeld, gebroken worden.

Elke dag kinderen die leren dat dit normaal is.

Dit is het echte probleem. Niet “de mannen”. Niet “de vrouwen”.

Maar het systeem waarin respect niet meer telt.

En zolang we dat niet veranderen, verandert er helemaal niets.

De rol van vrouwen

Vrouwen, dit stuk is voor jullie.

Want ja, het klopt: heel veel ellende komt voort uit een wereld die eeuwenlang door mannen is gedomineerd. Uit macht, onderdrukking, ego, hebzucht. Dat is waar. Maar dat betekent niet dat wij, vrouwen, geen verantwoordelijkheid hebben.

Want laten we eerlijk zijn: hoeveel vrouwen slikken nog steeds alles?

Hoeveel vrouwen cijfert zichzelf elke dag weg?

Hoeveel vrouwen laten zich gebruiken, laten zich kleinpraten, laten hun grenzen overschrijden – en zeggen niets?

En begrijp me goed: dit is geen verwijt.

Dit is de erfenis die ons is doorgegeven. Eeuwenlang werd ons geleerd dat zwijgen liefde is. Dat dienen onze taak is. Dat onze waarde ligt in stilte, schoonheid of gehoorzaamheid.

Maar dat is bullshit.

Als jij je mond houdt terwijl je gekleineerd wordt, leert je zoon dat dit normaal is.

Als jij alles slikt, leert je dochter dat zij dat later ook moet doen.

Als jij toestaat dat jouw grens niet telt, geef je de wereld de boodschap dat vrouwen minder zijn.

En weet je wat het ergste is?

Vaak besef je niet eens dat je het doet. Omdat het zo normaal is geworden. Omdat het in ons bloed zit. Omdat we het generaties lang doorgegeven hebben.

Maar het moet stoppen. Hier. Nu. Bij ons.

Want wij zijn geen voetvegen.

Wij zijn geen huishoudsters.

Wij zijn geen objecten die je mag gebruiken als het uitkomt.

Wij zijn mensen. Met gevoel. Met kracht. Met bestaansrecht.

En dat betekent dat we niet meer stil mogen zijn.

Niet meer alles mogen slikken.

Niet meer genoegen mogen nemen met “zo is het nu eenmaal”.

Want zwijgen is geen liefde. Zwijgen is zelfverraad.

De rol van mannen

Mannen, dit stuk is voor jullie.

Het is tijd om eerlijk te zijn: veel van de shit waar we in leven, komt voort uit mannelijk ego, macht, en het idee dat jullie “boven” vrouwen staan.

Eeuwenlang zijn jullie opgevoed met de boodschap dat jullie de baas zijn.

Dat jullie moeten leiden, bepalen, controleren.

Dat macht gelijkstaat aan mannelijkheid.

Maar weet je wat de waarheid is?

Dat idee heeft niet alleen vrouwen kapotgemaakt, maar ook jullie zelf.

Want hoe vaak mocht jij als kind niet huilen, omdat “mannen niet huilen”?

Hoe vaak werd je niet uitgelachen als je bang was, omdat je “stoer” moest zijn?

Hoe vaak heb je geleerd je gevoel te verbergen, omdat kwetsbaarheid zogenaamd zwak is?

En zo groeide je op tot een man die denkt dat emoties gevaarlijk zijn.

Tot een man die zijn macht moet laten zien, omdat hij anders niet meetelt.

Tot een man die denkt dat respect vragen belangrijker is dan respect geven.

Maar dit is geen kracht. Dit is leegte.

Echte kracht is niet iemand kleineren.

Echte kracht is niet schreeuwen, slaan of kapotmaken.

Echte kracht is durven respect geven. Durven luisteren. Durven voelen.

Mannen, jullie hebben net zoveel verantwoordelijkheid als vrouwen om de cirkel te doorbreken.

Want als jullie je zonen leren dat kwetsbaarheid geen zwakte is, verandert de toekomst.

Als jullie je dochters laten zien dat respect vanzelfsprekend is, verandert de toekomst.

Als jullie partners behandelen als gelijkwaardig, verandert de toekomst.

Dus stop met macht verwarren met mannelijkheid.

Stop met denken dat hard zijn sterker is dan zacht zijn.

Stop met je emoties wegstoppen alsof ze gevaarlijk zijn.

Want de waarheid is:

Je bent pas echt een man als je respect geeft.

Je bent pas echt sterk als je kwetsbaar durft te zijn.

De maatschappij als geheel

Het is te makkelijk om alleen te wijzen naar mannen of vrouwen.

De waarheid is: de hele maatschappij houdt dit systeem in stand.

Politiek, media, social media, cultuur – alles ademt ongelijkheid, strijd en disrespect.

Kijk naar de politiek.

Machtsspelletjes, ego, partijbelangen boven mensenlevens.

Waar is respect nog terug te vinden?

Waar is harmonie nog een waarde? Politici praten niet meer mét elkaar, maar tégen elkaar. Ze schelden, ze verdelen, ze spelen spelletjes op de rug van gewone mensen. En ondertussen? Ondertussen verandert er niets voor de vrouwen die onveilig zijn. Voor de mannen die kapotgaan in stilte. Voor de kinderen die elke dag respectloosheid zien.

Kijk naar de media.

Hoeveel krantenkoppen worden geschreven alsof slachtoffers medeverantwoordelijk zijn?

Hoe vaak wordt de nadruk gelegd op “wat ze droeg”, “waar ze was”, “met wie ze was”? Alsof het probleem bij haar lag. Alsof geweld uit de lucht komt vallen.

Media normaliseren respectloosheid door het telkens weer verkeerd te framen.

En dan social media.

De plek waar iedereen elkaar kapotmaakt met één klik.

Waar anonieme haat normaal is.

Waar vrouwen dagelijks bedreigd worden als ze hun mening uitspreken.

Waar mannen worden uitgelachen als ze kwetsbaar durven zijn.

Waar kinderen leren dat likes en volgers belangrijker zijn dan respect en empathie.

En cultuur?

Onze cultuur zit vol verborgen boodschappen. Liedjes die vrouwen reduceren tot objecten. Series en films die toxische relaties romantiseren. Reclames die mannen neerzetten als machomannen en vrouwen als sexy accessoires. We slikken het allemaal alsof het entertainment is, maar ondertussen vergiftigt het onze kijk op elkaar.

We leven in een maatschappij die ongelijkheid voedt, disrespect beloont en harmonie afbreekt.

En iedereen doet eraan mee.

Iedereen draagt het systeem.

En zolang we dat niet erkennen, blijven we in dezelfde cirkel ronddraaien.

Concrete oplossingen

We kunnen blijven roepen dat het allemaal kut is (en dat ís het ook).Maar er moet meer gebeuren dan roepen. Er moet verandering komen.

Echte verandering.

En die begint niet bij één groep. Niet alleen bij mannen. Niet alleen bij vrouwen. Niet alleen bij kinderen. Het begint bij ons allemaal.

1. Onderwijs hervormen

Respect en empathie horen net zo belangrijk te zijn als taal en rekenen.

• Kinderen moeten leren wat consent is.

• Dat een “nee” een complete zin is.

• Dat gelijkwaardigheid geen luxe is, maar een basis.

• Dat je iemand niet mag kapotmaken omdat hij of zij anders denkt, voelt of leeft.

  
  

Scholen moeten stoppen met alleen maar focussen op cijfers. Want een 550 CITO-score zegt niks als je niet weet hoe je met mensen omgaat.

2. Gezinnen bewust maken

Ouders zijn de eerste leraren. Alles wat je doet, wordt door je kinderen gekopieerd.

• Als je schreeuwt, leren zij schreeuwen.

• Als je liefhebt met respect, leren zij liefhebben met respect.

• Als je elkaar kapotmaakt, leren zij dat dat normaal is.

  
  

Daarom moeten gezinnen leren hoe belangrijk voorbeeldgedrag is.

Niet “wat je zegt telt”, maar “wat je doet vormt”.

3. Vrouwen versterken

Vrouwen, leer je grenzen kennen en bewaken. Je bent geen object. Je bent geen voetveeg. Jij bent een mens met bestaansrecht. En hoe moeilijk het soms ook is: jouw kracht zit in je stem. Als jij jezelf wegcijfert, geef je de boodschap dat dat normaal is. En dat is het niet.

4. Mannen bevrijden

Mannen, het is tijd om de oude ketenen van mannelijkheid af te werpen. Je hoeft niet altijd hard te zijn. Je mag voelen. Je mag bang zijn. Je mag kwetsbaar zijn. En dat maakt je niet minder man, het maakt je meer mens. En juist daardoor een beter voorbeeld voor je kinderen, je partner, de wereld.

5. Politiek verantwoordelijk houden

Politici moeten stoppen met ego-spelletjes en beginnen met wetten en systemen die écht veiligheid brengen. Meer opvangplekken. Meer steun voor slachtoffers. Betere handhaving op straatintimidatie en geweld. En onderwijsvernieuwing die respect centraal zet.

6. Media en social media veranderen

Media moeten stoppen met het framen van slachtoffers. Stop met victim blaming. Noem het beestje bij de naam: geweld is geweld. Misbruik is misbruik. Moord is moord.

Social media-platforms moeten haat en bedreiging keihard aanpakken.

En gebruikers – wij dus – moeten leren dat achter elk scherm een echt mens zit.

7. Maatschappelijke campagnes

We hebben campagnes nodig die net zo krachtig zijn als die over roken of klimaat. Campagnes die duidelijk maken dat respect de basis is. Campagnes die niet alleen vrouwen beschermen, maar ook mannen en kinderen aanspreken. Campagnes die laten zien dat dit ons allemaal aangaat.

Verandering is mogelijk. Maar alleen als iedereen meedoet.

Niet alleen mannen. Niet alleen vrouwen. Niet alleen kinderen.

Maar de hele maatschappij.

Want zolang we in een ziek systeem blijven leven, zullen we telkens weer nieuwe Lisa’s verliezen.

De waarheid is hard:

De hele maatschappij is verneukt. We zijn respect kwijtgeraakt. Harmonie kwijtgeraakt. Menselijkheid kwijtgeraakt. En dat kost elke dag levens. Letterlijk.

Maar het hoeft niet zo te blijven.

We kunnen dit doorbreken.

We kunnen opnieuw leren wat respect is.

We kunnen harmonie terugbrengen.

We kunnen een wereld bouwen waar “nee” écht een zin is.

Waar mannen en vrouwen elkaar zien als gelijkwaardig.

Waar kinderen leren dat liefde geen pijn doet.

Waar niemand nog monddood gemaakt wordt.

En ja, dat vraagt moed.

Het vraagt dat vrouwen opstaan en hun grenzen claimen.

Het vraagt dat mannen hun oude maskers afzetten en leren voelen.

Het vraagt dat ouders beseffen dat hun voorbeeld levens vormt.

Het vraagt dat scholen stoppen met kinderen drillen voor cijfers en beginnen met ze leren mens te zijn.

Het vraagt dat politiek, media en social media hun verantwoordelijkheid nemen.

Maar boven alles vraagt het dit:

Dat wij, allemaal, opnieuw leren elkaar in elkaars waarde te laten.

Niet als man of vrouw. Niet als bezit of object. Maar als mens.

Want ieder mens – vrouw, man, kind – verdient veiligheid.

Iedereen verdient respect.Iedereen verdient gehoord te worden.

En boven alles: Iedereen verdient het recht om “nee” te zeggen.

En dat die “nee” genoeg is.

Deze blog is geen klaagzang.

Dit is een wake-up call.

Een spiegel.

Een vuist op tafel.

We hebben generaties lang gedaan alsof dit normaal is.

Maar normaal is het niet.

En het mag nooit normaal blijven.

Lisa mag niet “zomaar een naam” zijn in een lange lijst van slachtoffers.

Iedere Lisa, iedere man, iedere vrouw, ieder kind die onveilig is, schreeuwt ons toe:

Verander dit.

Nu.

En die verandering begint hier.

Bij jou. Bij mij. Bij ons allemaal.