Ik ben nou eenmaal direct. - Nee je bent gewoon getriggerd.

Laten we het even hebben over één van de meest hardnekkige zelfleugens die we onszelf voorhouden:

“Zo ben ik nou eenmaal.”

“Ik ben gewoon direct.”

“Ik zeg gewoon wat ik denk.”

Klinkt krachtig hè?

Stoer. Onafhankelijk. Onaantastbaar bijna.

Maar weet je wat het écht is?

Een vlucht.

Een schild.

Een dikke muur tussen jou en je eigen pijn.

Want negen van de tien keer zeg je dat soort dingen niet als je gewoon relaxed en in balans bent.

Je zegt het als je jezelf aan het verdedigen bent.

Als je geraakt bent.

Als je in een oud patroon schiet.

En dan heb je ineens een excuus nodig om niet te hoeven voelen wat eronder zit.

Het boeit niet waarom de ander het doet. Het gaat erom waarom het jou raakt.

We kunnen eindeloos praten over hoe bot mensen soms zijn.

Over hoe iemand “het anders had moeten zeggen.”

Over hoe een opmerking “niet terecht was.”

Maar eerlijk?

Dat doet er niet toe.

Als het je raakt, dan is het van jou.

Ongeacht of het terecht was of niet.

Ongeacht of de ander het ‘beter’ had kunnen brengen.

Als je boos wordt, geraakt bent, in de verdediging schiet of iemand wil terugpakken…

Dan ligt er een pijnstuk bij jou open.

En daar mag je naartoe.

Niet omdat het je schuld is — maar omdat het je verantwoordelijkheid is.

En ja: ook de ander heeft z’n stukken.

Laten we dat niet vergeten.

De ander die jou triggert?

Die heeft óók een rugzak.

Die heeft óók pijn.

Die reageert óók vanuit iets ouds. Vanuit hun eigen overleving, controle, of angst.

En nee, dat maakt niet alles goed.

Maar het helpt je wel om te begrijpen:

het is niet persoonlijk.

Mensen doen niet iets aan jou.

Ze handelen vanuit hun eigen verhaal. Hun eigen wond.

Maar…

als het jou raakt, dan is dat jóuw spiegel.

Want dan zit er iets in jou wat nog niet geheeld is.

Iets dat nog geloofde wat die ander zei.

Iets dat nog geraakt kan worden.

Dat is jouw ingang.

Jouw kans.

Niet om te wijzen, maar om te voelen.

Niet om de ander te veranderen, maar om jezelf onder ogen te komen.

Wat er écht onder zit (en hoe ik dat in sessies aanpak)

In mijn werk zie ik het continu. Mensen die “gewoon fel” zijn. Of “gewoon geen blad voor de mond nemen.” Totdat we graven.

Totdat we naar die trigger gaan kijken.

En dan komt het echte verhaal.

Dan blijkt bijvoorbeeld dat iemand:

Zich vroeger altijd moest bewijzen tegenover ouders die nooit echt trots waren.

Nooit ruimte kreeg om emoties te uiten, en dus maar leerde om alles als ‘kracht’ te brengen.

Altijd het zwarte schaap was, en daarom nu overal overheen buldert om niet wéér genegeerd te worden.

Zich onzichtbaar voelde in een gezin waar anderen alle aandacht opeisten.

Altijd werd afgewezen op gevoeligheid, dus nu keihard is geworden.

Of simpelweg niet geleerd heeft hoe je met emoties omgaat, omdat dat thuis niet veilig was.

Dít zijn de dingen die we in mijn sessies naar boven halen. Niet om iemand kapot te analyseren, maar om eindelijk te begrijpen waarom je doet wat je doet.

En nog belangrijker: hoe je dat kunt veranderen.

Gedrag is niet wie je bent. Het is wat je geleerd hebt.

En dat is belangrijk om te beseffen.

Je bent niet je gedrag.

Je doet gedrag.

Wat jij nu “ik ben nou eenmaal zo” noemt, is eigenlijk een aangeleerde overlevingsstrategie.

Een patroon dat jou ooit geholpen heeft om jezelf veilig te houden.

Maar dat je nu tegenhoudt in je relaties, je communicatie, je groei.

En dan mag je dus niet blijven hangen in dat excuus.

Want elke keer dat jij roept “ik ben gewoon direct”, sluit je de deur naar verandering.

Dan zeg je eigenlijk: ik wil liever vasthouden aan mijn pijn dan dat ik verantwoordelijkheid neem voor mijn heling.

En dat is zonde.

Want er ligt zó veel moois onder dat gedrag.

Er ligt zachtheid.

Er ligt kracht zonder dat het hard hoeft te zijn.

Er ligt verbinding.

Maar je moet wel het lef hebben om eerlijk te zijn naar jezelf.

Wat kun je dan doen?

Voel waar je geraakt wordt.

Niet weglachen.

Niet wegpraten.

Voel het maar gewoon.

Als het pijn doet — dan zit er iets.

Stel jezelf deze vragen:

Waar lijkt dit op?

Ken ik dit gevoel van vroeger?

Wie zag mij toen niet?

Wanneer voelde ik me eerder zo machteloos, boos of afgewezen?

Geef toe wat eronder zit.

Misschien voel je je klein. Of dom. Of onbelangrijk. Misschien denk je stiekem dat je er niet toe doet.

En laat dát nou net de reden zijn waarom je jezelf steeds moet “bewijzen” met je zogenaamd directe houding.

Besef dat ook de ander een verhaal heeft.

En dat jij daar niets mee hoeft.

Dat jij alleen hoeft te kijken:

Wat spiegelt dit mij? Wat wordt er in míj geraakt?

Zoek begeleiding als je het niet alleen kunt.

In mijn trajecten duiken we precies hierin. Niet met vingerwijzen, maar met begrip, scherpte en diepgang.

We ontrafelen het verhaal achter jouw gedrag, en geven je de tools om het écht te veranderen.

Tot slot…

Als je merkt dat je snel geraakt bent…

Als je in discussies jezelf vaak verdedigt…

Als je het gevoel hebt dat je altijd moet vechten om gehoord te worden…

Dan is dat geen bewijs van hoe sterk je bent.

Het is een signaal van iets dat nog aandacht nodig heeft.

En dat hoeft niet zwak te zijn.

Dat is juist moedig als je het durft te voelen.

Dus nee, je bent niet gewoon direct.

Je bent een mens met lagen, met pijn, met verhalen die gehoord willen worden.

En zodra jij die verantwoordelijkheid pakt in plaats van die ander de schuld te geven…

Dan begint de echte verandering.