Het is geen klootzak. Het is een gekwetst jochie in een groot lichaam.
- Naomi
- Apr 13
- 3 min read
Er is niks mis met mannelijkheid.
Laat dat even landen.
Mannelijkheid is kracht. Diepte. Helderheid. Aanwezigheid.
Een man die weet wie hij is. Die leidt zonder te domineren.
Die voelt zonder te verdwijnen.
Die spreekt zonder te snijden.
Maar die mannelijkeid?
Die zie ik zelden in z'n pure vorm.
Want die hebben we collectief omgebouwd tot iets anders.
Tot grootdoenerij.
Tot 'ik red het wel'.
Tot presteren. Seks. Ego. Vluchten. Drank. Drugs.
Tot vlijmscherpe onbereikbaarheid met een mooie glimlach.
De meeste mannen die ik zie, zijn wrakken.
Ze lachen hard.
Ze babbelen soepel.
Ze weten wat ze moeten zeggen.
Maar vanbinnen?
Kapot.
Onrustig.
Bang om door de mand te vallen.
Verdoofd.
Verloren.
Net als in dat ene liedje...
Niet letterlijk,
maar dat gevoel:
''Ik ben kwijt wat ik nooit heb gehad.''
Ze zijn als die man aan de bar;
stoer, sociaal, maar als je écht luistert:
dan hoor je een verhaal.
Een gemis.
Een botsing.
Een kind ooit te weinig kreeg en nooit leerde hoe het moest:
houden van zichzelf.
En onder die harnassen zitten types. Herkenbare types.
Stuk voor stuk vermomde pijn.
Je herkent ze.
Misschien lig je naast er één.
Misschien bén je er één.
De vreemdganger.
Op zoek naar bevestiging.
Omdat hij zichzelf niet kan aanraken,
raakt hij alles buiten zichzelf aan.
Hij weet het.
Hij haat het.
Maar hij weet niet hoe het anders moet.
De controlerende man.
Bang dat jij hem verlaat.
Bang dat jij hem doorkrijgt.
Dus houdt hij jou klein.
Zodat hij zichzelf niet hoeft te voelen.
De verslaafde man.
Aan porno. Drank. Seks. Werk. Drugs.
Alles om niet te hoeven voelen.
Alles om niet stil te hoeven zijn.
Want stilte is gevaarlijk,
dan komt het allemaal boven.
De mishandelaar.
Vernedert. Slaat.
Psychisch, fysiek, energetisch.
Omdat hij ooit zelf niet veilig was.
En herhaalt wat hem is aangedaan.
Nooit oké.
Wel verklaarbaar.
De man die alles heeft.
Mooi uiterlijk, carrière, charisma.
Maar geen bedding.
Geen diepte.
Geen idee wie hij is als alles stilvalt.
En dat maakt 'm onveilig.
Want hij speelt een rol die hij zelf gelooft.
De stille man.
Zegt niks.
Sluit zich af.
Laat jou praten.
Maar als jij wil verbinden,
blijft hij koud.
Want hij heeft nooit geleerd dat hij iets mag voelen,
laat staan uiten.
De manipulator.
Charmant, slim, gevoelig.
Tot je dichtbij komt.
Dan verdraait hij. Ontkent hij. Verdwijnt hij.
Niet omdat hij gemeen is - maar omdat hij doodsbang is om écht gezien te worden.
De spiritueel verlichte vluchter.
Praat over triggers, energie, Bewustzijn.
Maar voelt niks.
Gebruikt zijn 'bewustzijn' om zichzelf niet aan te hoeven kijken.
De slachtoffer-man.
Altijd is het de ander.
Zijn jeugd. Zijn ex.
Jij.
Altijd maar jij.
Nooit hij.
En jij, vrouw? Jij blijft.
Omdat je voelt dat er íets zit.
Omdat je zijn zachtheid ergens ziet.
Omdat je gelooft in zijn potentie.
En weet je?
Misschien heb je gelijk.
Misschien is hij - die man die je nu haat,
waar je naast huilt,
waar je ruzie mee hebt tot diep in de nacht-
misschien is híj wel de meest aantrekkelijke man die je ooit zult kennen.
Niet vanwege wie hij nu is.
Maar vanwege wat er mogelijk is.
Als hij zich opent.
Als hij durft te zakken.
Als hij zijn muren laat vallen en zichzelf gaat dragen.
Want dán... komt zijn echte mannelijkheid naar boven.
Niet die bullshitversie van presteren en scoren.
Maar die voelbare bedding.
Die kalmte.
Die helderheid.
Die stevigheid die niet schreeuwt,
maar zó veilig voelt dat je eindelijk kunt ontspannen.
Dan verandert hij van jongen naar man.
Van project naar partner.
Van kil naar kracht.
Van vlucht naar verbinding.
En geloof mij: dán wordt hij aantrekkelijk.
Niet om hoe hij eruitziet.
Maar om wie hij durft te zijn.
Zo werk ik met mannen.
Ik kijk.
En blijf kijken.
Tot zij het zelf durven.
Ik prik door het gedrag heen.
Ik hoor de 'mooie' verhalen.
En ik zie het kleine jochie dat eronder zit.
Die maar één ding wil: gezien worden.
En ik zie hem.
Ik zie jou.
En ik blijf kijken, ook als jij weg wilt kijken.
Niet omdat ik je wil redden.
Maar omdat ik weet wat er mogelijk is
als jij je masker laat vallen.
Maar of je nou man of vrouw bent: je moet altijd bij jezelf blijven.
En als je jezelf kwijt bent?
Moet je jezelf terugvinden,
voordat je weet wat je echt wil.
Of wat je nooit meer wil.
Je hoeft het niet nu te weten.
Je hoeft wel beginnen.
Met voelen.
Met kiezen.
Met stoppen met toneel spelen.
Want we leven op een gemaskerd bal.
Iedereen danst.
Iedereen lacht.
Iedereen speelt een rol.
Maar diep vanbinnen wil iedereen hetzelfde:
Thuiskomen bij zichzelf.
Dus trek je masker af.
Zeg wat je voelt.
Voel wat je zegt.
En weet: je liefde blijft misschien een leven lang bij iemand hangen,
maar jij blijft maar bij één iemand echt: jezelf.
Comments