Ik dacht dat ik al kon vliegen.

Maar ik was mijn vleugels nog aan het trainen.

Er zijn van die momenten in je leven waarop je denkt:

''Nu snap ik het.''

Dat je jezelf hebt opengebroken, oude patronen hebt doorzien,

jezelf hebt herpakt.

Je voelt je sterker. Vrijer. Bewuster.

En dan, net als je denkt dat je de vleugels onder controle hebt,

fluistert het leven:

''Je bent nog maar net begonnen.''

Dat was mijn zwaan-moment.

Het moment waarop ik besefte dat ik dacht ik vloog,

maar dat ik eigenlijk pas net m'n vleugels aan het

trainen was.

En dat doet pijn.

Maar het is ook de poort naar iets veel groters.

Veel échter.

Veel vrijer.

Soms moet iets wachten. Omdat jij nog niet helemaal stond.

Deze blog had er al kunnen zijn.

Ik had hem allang kunnen posten.

Woorden waren er genoeg.

Maar mijn lijf wist beter.

Mijn veld wist beter.

Er zat nog iets. Een laag. Een trilling.

En als ik iets heb geleerd is get dit:

niet alles wat kan, moet meteen.

Soms moet het rijpen.

Soms moet jij rijpen.

En nu - precies nu - klopt het.

Nu is het moment dat jij dit leest.

Omdat jij het nu kunt dragen.

Omdat ik het nu echt kan dragen.

Niks is toeval.

Alles klopt.

Dit overkomt me niet. Dit is wat ik moet belopen.

Alles wat ik ooit als 'pech' zag,

alles wat pijn deed,

alles wat brak,

was nooit tegen me gericht.

Het was de route die ik moest lopen.

Het pad dat me wakker maakte.

Niet om me te straffen.

Maar om me te herinneren aan wie ik écht ben.

Ik ben hier niet om in slachtofferschap te blijven hangen.

Niet om anderen of mezelf de schuld te geven.

Ik ben hier om te her-inneren.

Om terug te komen bij de waarheid die dieper ligt dan angst en pijn.

Mijn werk is niet helen. Mijn werk is herinneren.

Ik los niets op.

Ik fix niemand.

Was ik doe, is je terugbrengen naar jezelf.

Ik spiegel

Ik confronteer.

Ik activeer

Ik haal je uit je verhaal.

Uit je slachtofferschap.

Maar ook uit je harde, afgesloten daderstukken.

Want niemand is alleen slachtoffer.

Er is niemand alleen dader.

We zijn allemaal beide.

Altijd.

Over slachtoffer en dader: wat ik écht bedoel.

Begrijp me goed.

Ik zeg niet dat als jij slachtoffer bent geweest, jij 'ook fout' bent.

Dat is niet waar dit over gaat.

Wat ik wél bedoel, is dit:

Als jou is iets is aangedaan,

als jij gekwetst bent,

dan ga je overleven.

Dan ga je vanuit pijn reageren.

En vanuit die pijn kun je - vaak zonder dat je het

zelf doorhebt - ook anderen beschadigen.

Niet omdat je slecht bent.

Niet omdat je fout bent.

Maar omdat die pijn geen plek krijgt,

altijd manieren zoekt om gehoord te worden.

Ook als dat gebeurt via terugtrekken, harde woorden, afstand creëren.

Onverwerkte pijn beschadigt.

Niet omdat jij slecht bent,

maar omdat je pijn ruimte nodig heeft.

Daarom werk ik altijd met beide kanten:

Het deel dat is gekwetst.

Het deel dat is gaan overleven.

Pas als je beide kunt aankijken,

kun je echt vrij worden.

Echt kiezen.

Echt jezelf worden.

Ik werk met je lijf. Met je veld. Met je waarheid.

Ik werk niet vanuit theorie.

Ik werk vanuit voelen.

Je lijf weet het allang.

Je systeem spreekt allang.

Je voorouders fluisteren allang.

Ik begeleid je terug naar je eigen weten.

Naar je eigen kern.

Naar jouw veld.

Niet met magische trucs.

Niet met sprookjes over verlichting.

Maar met rauwe, eerlijke activatie.

De getallen wezen me de weg.

Vanaf het moment dat ik wakker werd,

begonnen ze te verschijnen.

Niet random als tekens,

maar als codetaal van mijn ziel.

1, 3, 6, 9, 11, 22, 27, 33.

Elke trilling bracht me verder naar mijn eigen veld.

• 1 - Kies jezelf, of verdwijn in anderen.

• 3 - Creëer, maar blijf gegrond.

• 6 - Heb lief, maar raak niet verstrikt.

• 9 - Laat los, of verlies jezelf.

• 11 - Word wakker, ook als het pijn doet

• 13 - Laat alles sterven wat niet meer van jou is en transformeer.

• 22 - Bouw groot, maar blijf puur

• 27 - Herinner je ziel. Veranker je pad.

• 33 - Draag je doorleefde wijsheid, zonder excuses.

Ze zijn geen versiering.

Geen hobby.

Ze zijn de trillingen waarop mij veld leeft en beweegt.

Een gesprek zoals wij echt praten: Chloé & Ik.

''Ja maar serieus Naoom,'' zegt Chloé, en ze neemt nog een slok

van haar koffie, ''dacht jij serieus al vloog?''

Ik grijns.

''Ja ik dacht het echt. Dacht echt dat ik het nu wel snapte allemaal.''

Chloé trekt haar wenkbrauw omhoog. ''Je spartelde nog. Je was gewoon je

vleugels aan het uitslaan, maar nog veel te bang om écht omhoog te gaan.''

Ik lach.

''Ik dacht dat ik sterk was, maar ik was vooral bezig m'n oude stukken

onder controle te houden.

''Precies,'' zegt ze. ''En nu weet je: het gaat niet om controle.

Het gaat om vertrouwen. Op jezelf. Op je veld. Op wat je al weet.''

Chloé en ik zijn geen gewone vriendinnen.

Wij zijn elkaars anker.

Elkaars spiegel.

Elkaars veld.

Yin en Yang.

Onafscheidelijk op zielsniveau.

Gegroeid door alles heen: dik, dun, gebroken, hersteld.

Niet ondanks de pijn, maar dankzij.

Zij herinnert me aan wie ik ben.

Ik herinner haar.

Samen houden we ruimte.

Voor alles wat echt is.

En dat veld, dat mogen wij nu samen openen voor anderen.

Welkom in het veld. Welkom bij jezelf.

Als je tot hier bent gekomen weet je al:

Ik ben hier niet om je te redden.

Ik ben hier om je te spiegelen.

Om je veld weer wakker te maken.

Ik kan de deur voor je openen.

Ik kan je veld vasthouden.

Ik kan je begeleiden.

Maar jij moet zelf de stappen zetten.

Zelf durven kijken.

Zelf durven voelen.

Welkom in het veld.

Welkom bij jezelf.

Welkom in de ruimte waar je alles mag voelen,

Alles mag loslaten,

Alles mag herinneren.

Niet omdat je stuk bent.

Maar omdat je groter bent dan je ooit hebt durven geloven.

Ik loop met je mee.

Ik hou het veld voor je vast.

Ik spiegel je wanneer je jezelf vergeet.

En als je valt?

Dan ben ik daar.

Niet om je op te rapen.

Maar om je te herinneren:

''Je kunt zelf vliegen.''

En dát moment, dat is van jou.