Wat jij niet oplost, dragen je kinderen

Laten we eerlijk zijn:

samengestelde gezinnen zijn geen uitzondering meer.

Ze zijn de norm geworden.

Alleen praat niemand écht over wat dat doet.

Met je kind. Met jezelf. Met het hele systeem.

Iedereen probeert het netjes te regelen.

Week om week, wisseldagen, wat appjes heen er weer.

Maar onder al die 'volwassen afspraken'

zit vaak nog een puinzooi aan onverwerkte pijn.

En ja - je kind voelt dat.

Altijd.

Deze blog is persoonlijk.

Over mij. Mijn ouders. Mijn kinderen. Mijn systeem.

Maar ook voor jou.

Of je nu zelf in een samengesteld gezin zit,

of het kind bént van ouders die ooit uit elkaar zijn gegaan.

Deze is voor jou.

Omdat je pas iets kunt veranderen

als je eerst durft te zien wat er echt speelt.

Mijn verhaal

Geboren in 1993.

Enig kind van mijn vader en moeder samen.

Maar ik heb wél een broertje en twee zusjes

Say what? Ja.

Tijd om dat even uit te leggen.

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan in 1995.

En omdat ik het enige was van hen samen,

voelde ik me lang het buitenbeentje.

Niet zielig hoor - oké,

misschien een beetje zielig.

Als je het van de buitenkant bekijkt.

Maar het zat diep. Want als je het enige lijntje bent

dat je ouders met elkaar verbindt, en die verbinding breekt,

dan voelt je systeem dat, dan voelt dat.

Dan voel jíj dat.

Ik heb gelukkig een sterke band met mijn broertje en zusjes.

Mijn broertje is van 2002, mijn zusjes van

2003 en 2004.

Het mooiste is?

Ze kunnen ook gewoon goed met elkaar.

Vriendschappelijk bijna.

Geen geforceerde familierol.

Gewoon oprecht. En dat is mooi.

We zijn dus niet alleen 'familie' maar op

bepaalde momenten gewoon een soort vrienden.

Of hoe je het ook wil noemen.

Maar ik heb me lang anders gevoeld.

Altijd net even buiten het systeem.

Altijd zoeken waar m'n plek was.

Altijd de lijm tussen mensen die elkaar niet

meer spreken. De verbinder. De pleaser.

De stille sponsor van de vrede.

En ja, dat nestelt zich diep.

Dat neem je mee in de rest van je leven.

Ik heb veel te lang in m'n eerste huwelijk gezeten.

Niet omdat ik gelukkig was, maar omdat ik vond

dat het zo hóórde.

Voor de kinderen.

Voor het plaatje. Ik dacht:

dit keer moet het lukken.

Ik ben hun moeder, ik moet het fixen.

En weet je wat ik daar uiteindelijk mee fixte?

Niks.

Behalve een versie van mezelf die zichzelf

volledig kwijt was.

en tóch heb ik nu geen spijt.

Want ik heb twee kinderen uit die relatie

die ik voor geen goud had willen missen.

En inmiddels heb ik nog een kind met mijn huidige man.

Dus ik ben ook moeder in een samengesteld gezin.

Mijn jongste is enig kind van zijn vader en moeder -

net als ik ooit - maar hij heeft wel twee broers.

En geloof me, dat is niet alleen schattig en gezellig.

Dat is ook een systeem waar lagen onder zitten.

Loyaliteiten. Emoties.

Verwarring soms. Maar ook liefde.

Rauw en echt.

Wat ik belangrijk vind om te benoemen,

is dat ik een onwijs goede band heb met mijn

stiefvader en stiefmoeder.

Ze voelen niet als 'extra's'.

Ze zijn gewoon mijn ouders. En dat is niet

vanzelfsprekend. Maar wel iets waar ik dankbaar

voor ben.

Want liefde zit niet in DNA.

Liefde zit in opstaan, aanwezig zijn,

doorvragen, blijven staan als het stormt.

En dat deden zij.

En nu de therapeut in mij.

Want dit verhaal is niet alleen van mij.

Het is van zóveel mensen.

Samengestelde gezinnen zijn de norm geworden.

En da's prima. Maar dan moeten

we ook de waarheid onder ogen zien:

het is complex. Niet fout. Niet raar.

Gewoon complex.

Een kind in een samengesteld systeem draagt

vaak meer dan het laat zien.

Zelfs als alles aan de buitenkant 'goed' gaat.

Zelfs als ouders elkaar nog aankijken bij de

overdracht. Zelfs als het gezellig lijkt.

Want kinderen voelen het energetisch.

Ze voelen de oude wonden.

De onuitgesproken verwijten.

De onverwerkte pijn.

En dan gaan ze zorgen.

Dan gaan ze aanpassen.

Dan gaan ze hun emoties dimmen, of juist heftige emoties tonen.

En dát. is waarom ik doe wat ik doe.

Omdat ik het zelf ben geweest.

Omdat ik weet hoe het voelt om je

plek te moeten zoeken in een systeem

dat altijd een beetje scheef stond.

Omdat ik zie wat kinderen dragen,

en hoe ouders dat - vaak onbewust -

doorgeven.

Omdat ik weet hoe belangrijk het

is om je shit op te ruimen.

Zelfs als je uit elkaar bent.

Juist dan.

Want misschien ben je geen partners meer,

maar je blijft ouders. Voor altijd.

En je kinderen verdienen ouders die hun eigen

stukken aankijken.

Zodat zij dat niet hoeven te dragen.

Ik werk met gezinnen, met ouders, met koppels

die ergens vastlopen. Als het schuurt, als

het botst, als het stil wordt.

Ik werk met wat er niet gezegd wordt.

Met wat onder de tafel zindert.

En ik doe dat op mijn manier.

Eerlijk, direct, zonder poespas.

Maar altijd met liefde.

Altijd het doel om het systeem lichter te maken.

Want als jij durft te helen,

hoeven je kinderen dat later niet meer te fixen.

Clientvoorbeeld - De dochter die tevreden leek

Ze kwam bij me met de woorden:

''Volgens mij gaat het best goed hoor.

Ik ben wel moe, maar dat is gewoon het leven toch?''

Ze was begin dertig.

Twee kinderen, een man, parttime werk, alles 'op orde'.

Maar in haar systeem zat iets vast.

Altijd op haar hoede.

Altijd zorgen voor anderen.

Altijd bang om iemand te kort te doen.

Haar lijf deed pijn.

Ze sliep slecht.

Ze was prikkelbaar naar haar kinderen - en

haatte zichzelf daar meteen voor.

Toen we gingen zakken,

kwam daar het meisje van zeven.

Dat op wisseldagen met een te grote rugtas tussen

papa en mama in stond.

Dat glimlachte terwijl haar buik in de knoop zat.

Dat niemand wilde belasten.

Dat dacht dat alles haar schuld was.

Dat zich verantwoordelijke voelde voor de sfeer in huis.

Toen al.

En ze huilde.

Niet zacht.

Maar door haar ziel heen.

Want eindelijk, eindelijk,

was er iemand die het systeem onder de loep nam

in plaats van haar gedrag.

En dát is waar het altijd begint.